001. just another marionette

Wkurzają mnie te wszystkie nowe ustawienia w związku z nowym blogowaniem na blogspocie. Wiem, idzie się przyzwyczaić. Ale najbardziej wkurza mnie chyba to, że tak ciężko mi przyszło to wszystko ogarnąć, a gdy już w końcu mogę coś napisać (a tak strasznie chciałam! po to się za wszystko zabierałam), oczywiście przez całe to wytrącenie z równowagi z ustawieniami nie wiem co mam napisać.

Może na początek to, jak bardzo wkurza mnie mieszkanie tutaj, gdzie mieszkam, i użeranie się z ludźmi, z którymi się użeram. Wydawałoby się, że najbardziej mnie teraz denerwują te cholerne podkreślenia każdego słowa tutaj, jakby było napisane z błędem, ale nie, mnie wkurza miejsce, gdzie obecnie jestem zmuszona żyć. Studia opłacają się. Zdobyłam w końcu jakieś konkretne fundusze (w końcu, po 20latach nauki odczuwam w portfelu, że warto było poświęcić ten czas na naukę!) i myślałam, że mogę sobie kupić, co chcę, żyć, jak chcę. Ale niespodziewanie, w oczekiwaniu na stypednium, nie zauważyłam, że to nie pieniądze są problemem. Jak mogło mi to umknąć?! I teraz, kiedy praktycznie mogę sobie kupić, co chcę, nie ma mojego rozmiaru! Albo nie ma gdzie w tym wyjść... Powiecie : idź na piwo. Właśnie czekam od dwóch godzin, aż łaskawie umówione już dawno spotkanie w końcu się odbędzie. Właściwie to jutro muszę wstać o 7 jak większość z Was (no chyba, że ktoś ma rekolekcje), ale mam to gdzieś i idę potańczyć. Czuję, że jak stąd nie ucieknę, to zwariuję.

Chyba mam depresję. I to od 2 tygodni. Zaczęło się od innych chorób, po inne aspekty życia i dotarło do mnie, że nie robię już nic, co kocham w jakiś tam sposób lub przy czym mogę oderwać się od reszty życia. A potrzebuję odskoczni, bardzo, bo nikt, nikt z nas nie jest maszynką do robienia pieniędzy, a gdy się takową staje, nie jest posłusznym automatem, ale potrzebuje JAKOŚ ŻYĆ. Toteż otworzyłam photoshopa (ależ byłam zdesperowana, doprawdy! albo to po prostu nawyk czy też nałóg, od którego nie mogę się uwolnić...) i na dowód tego, jak niesłowna jestem, stworzyłam to coś powyżej i bloga. Ale wiecie co boli najbardziej? Wcale nie to, że wszyscy teraz będziecie niezadowoleni z tego, że tu jestem. Najbardziej boli mnie to, że jeszcze bardziej niesłowna jestem wobec samej siebie. Obiecałam sobie zdobywać pieniądze w konkretnych celach, żeby mieć to, żeby mieć tamto. Obiecałam sobie wiele zmian w moim życiu, na lepsze. Nic z tego nie wyszło, a co gorsza - mam pieniądze a nie mam moich celów. Chwilowo jestem zagubiona. Lekarstwo? Zakupy i impreza. Nie, najpierw impreza, i to za chwilkę, a potem zakupy. Jak poprawię sobie nastrój to się odezwę. xoxo